دنیای اقتصاد نوشت : پرونده رقابت‌های جهانی کشتی در بلگراد بسته شد و ایران در هیچ‌کدام از دو رشته آزاد و فرنگی نتوانست عنوان قهرمانی جهان را به دست بیاورد. اتفاقی که با توجه به غیبت روسیه به عنوان اصلی‌ترین رقیب تاریخ کشتی ایران، چیزی به جز ناکامی را متبادر نمی‌کند.
درباره کشتی آزاد و نتایج ضعیف آن صحبت‌های زیادی مطرح شد اما حالا که نتایج فرنگی‌کاران هم مشابه آزادکاران بوده، بد نیست با مرور عملکرد شاگردان حسن رنگرز این گزاره را هم مرور کنیم که اصلا آیا حال کشتی ما خوب است؟
به دلیل عملکرد ضعیف فرنگی‌کاران در سه وزن پایانی، قهرمانی آذربایجان مسجل شد و ایران و ترکیه به ترتیب در رده‌های دوم و سوم قرار خواهند گرفت. آذربایجان ۷۰ امتیازی، دو فینالیست و یک شانس برنز داشت که حداقل ۴۶ امتیاز برایشان داشت و باعث می‌شد آنها ۱۱۰ امتیاز را رد کنند، اما ایران ۸۷ امتیازی در سه وزن پایانی تنها محمدرضا گرایی را برای مدال برنز داشت و این یعنی حداکثر ۱۵ امتیاز.
پیش از برگزاری دیدارهای گرایی در گروه شانس مجدد، ایران صاحب یک طلا توسط امین میرزازاده در وزن ۱۳۰ کیلوگرم، یک نقره توسط علیرضا مهمدی در ۸۲ و دو برنز توسط پویا دادمرز در ۵۵ و محمد هادی ساروی در ۹۷ کیلوگرم شده بود و این تمام دستاورد ایران بود که بالاتر از ترکیه به مقام نایب قهرمانی جهان رسید. در مقام مقایسه با کشتی آزاد، فرنگی همواره مورد توجه کمتری بوده و انتظارات از آن به اندازه آزاد نیست اما به هرحال پس از المپیک ۲۰۱۲ و کسب سه مدال طلا، پتانسیل این رشته بیش از پیش آشکار شد.
مساله اصلی اما اینجاست که هنوز هم سازوکاری برای پرداخت بیشتر به کشتی فرنگی وجود ندارد و این تک مدال‌های طلا که در رقابت‌های جهانی و المپیک به دست می‌آید، بیشتر به یک جرقه می‌ماند تا حاصل یک پروژه حرفه‌ای. وقتی محمدرضا گرایی طلایی ایران در المپیک توکیو در جهانی امسال برابر حریف آذربایجانی ۱۰ بر صفر شکست می‌خورد، قطعا باید تامل کرد که چه بلایی بر سر یکی از مستعدترین فرنگی‌کاران ایران آمده که این‌گونه تسلیم می‌شود. اگر از اهالی فدراسیون و رئیس آن بپرسید، احتمالا بحث را به سمتی می‌برند که دست آخر بابت مطرح کردن این دست سوالات بازخواست شوید پس ما به خودمان می‌گوییم و خودمان هم حلش می‌کنیم.
کشتی آزاد که ورزش اول کشور محسوب می‌شود، سال‌هاست با وجود غیبت روسیه بازهم پشت سر آمریکا قرار می‌گیرد پس باید خدا را شکر کنیم که آمریکایی‌ها علاقه چندانی به سرمایه‌گذاری روی کشتی فرنگی ندارند وگرنه که همین نایب قهرمانی هم از دست می‌رفت! آقایان که از تجمیع امکانات و تزریق بودجه به کشتی دم می‌زنند، احتمالا در تشخیص این موضوع دچار مشکل هستند که پول صرف و لابی با دولتمردان تضمین کننده قهرمانی نیست و برای رسیدن به هدفی والا باید بیش از پیش به مسائل فنی پرداخت.
افسوس که این تفکر در فدراسیون نهادینه شده که بهترین متد برای موفقیت کشتی، پیروی از نسخه ذوب شدن در سیاست است. تازه رئیس فدراسیون خودش قهرمان المپیک بوده و پیشکسوت این عرصه. وای به حال جاهایی که به دست بی‌ربط‌ها و نا اهل‌ها اداره می‌شود!
21302
منبع: خبرآنلاین