ماریو زاگالو با چهار قهرمانی در مجموع رکورددار قهرمانی جام جهانی است و با شش شرکت در فینال جام جهانی نیز رکورددار به شمار می‌رود. علاوه بر این‌ها، زاگالو در فینال سال ۱۹۵۰ به عنوان یک سرباز جوان در زمین بازی حضور داشت و از طرف نیروهای مسلح برزیل امنیت مسابقات را تامین می‌کرد.
او اولین کسی بود که جام جهانی فوتبال را هم به‌عنوان مربی و هم به‌عنوان بازیکن برنده شد و در سال‌های ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ به‌عنوان بازیکن، در سال ۱۹۷۰ به‌عنوان سرمربی و در سال ۱۹۹۴ به‌عنوان دستیار مربی جام قهرمانی جهان را بالای سر برد. زاگالو همچنین در سال ۱۹۷۴ (چهارم) و در سال ۱۹۹۸ (نایب قهرمان) مربی برزیل بود و در سال ۲۰۰۶ دستیار فنی شد. او اولین نفر از سه بازیکنی است که هم به عنوان بازیکن و هم مربی قهرمان جهان شدند (به همراه فرانتس بکن‌باوئر و دیدیه دشان)، و تنها کسی است که این کار را بیش از دو بار انجام داده است. زاگالو در سال ۱۹۹۲ نشان شایستگی فیفا را دریافت کرد. او در سال ۲۰۱۳ توسط مجله «ورلدساکر» به عنوان نهمین مربی برتر تاریخ انتخاب شد. با مرگ پله در ۲۹ دسامبر ۲۰۲۲، زاگالو آخرین بازمانده تیم برزیلی بود که در فینال جام جهانی ۱۹۵۸ شرکت داشت. او در ۵ ژانویه ۲۰۲۴ در ۹۲ سالگی درگذشت.
ماریو زاگالو برای بسیاری از طرفداران فوتبال برزیل مترادف با میهن‌پرستی، قدرت و شکوه است. ادنالدو رودریگس، رئیس کنفدراسیون فوتبال برزیل در بیانیه‌ای در ساعات اولیه روز شنبه با تایید مرگ او گفت که زاگالو یکی از بزرگترین اسطوره‌های فوتبال است. او برای خانواده و طرفداران این مرد بزرگ پیام تسلیت فرستاد و بسیاری از باشگاه‌هایی که زاگالو در آنها بازی و مربیگری کرده نیز از مرگ او ابراز تاسف کردند. کانال‌های رسانه‌های اجتماعی زاگالو او را «پدری فداکار، پدربزرگ مهربان، دوست وفادار، ورزشکار حرفه‌ای قهرمان و انسانی بزرگ» نامیدند.
زاگالو یکی از کاریزماتیک‌ترین و خرافی‌ترین چهره‌های فوتبال برزیل بوده، و همچنین به علاقه‌اش به شماره ۱۳ و استفاده مداوم از عبارت «باید من را تحمل کنی» شهرت داشت. او عدد ۱۳ را عدد شانس خود می‌دانست زیرا دو رقم آخر سال تولدش را نشان می‌دهد: ۱۹۳۱ و همیشه هر اتفاقی که به عدد ۱۳ و موفقیت‌های فوتبالی‌اش ربط داشت را برجسته می‌کرد.
زاگالو تقریباً در تمام فصل‌های مهم تاریخ فوتبال برزیل، از اولین قهرمانی در جام جهانی ۱۹۵۸ تا میزبانی مسابقات سال ۲۰۱۴ ایفای نقش کرد. تیته، سرمربی سابق برزیل، قبل از بردن تیم به مسابقات جهانی ۲۰۱۸ و ۲۰۲۲، با او دیدار کرد تا توصیه‌های او را بشنود. او مهاجم برزیل بود و در جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد و ۱۹۶۲ در شیلی قهرمان شد و یکی از اولین بازیکنانی بود که به عنوان وینگر عمل می‌کرد و بین هافبک‌ها و مهاجمان بازی می‌کرد. او در سال ۱۹۶۵ بازی حرفه‌ای را کنار گذاشت و سال بعد کار مربیگری را با تیم بوتافوگو در ریودوژانیرو آغاز کرد.
او درست قبل از جام جهانی مکزیک در سال ۱۹۷۰ به عنوان سرمربی تیم ملی معرفی شد و هدایت تیمی را به دست گرفت که شامل پله، جرزینیو، گرسون، روبرتو ریولینو و توستائو بود. برزیل در فینال با نتیجه ۴-۱ ایتالیا را شکست داد و اولین تیمی شد که ۳ بار قهرمان جهان می‌شود. او همچنین در سال ۱۹۷۴ سرمربی برزیل بود و تیمش بدون پله در رده چهارم قرار گرفت.
زاگالو در زمان قهرمانی برزیل در جام جهانی ۱۹۹۴ آمریکا، کمک مربی کارلوس آلبرتو پاریرا بود و دوباره ایتالیا را در فینال شکست داد. و او چهار سال بعد برای جام جهانی فرانسه به سکان هدایت بازگشت و برزیل در فینال ۳-۰ به میزبان باخت در حالیکه رونالدو قبل از بازی تشنج کرده بود. زاگالو به خاطر اینکه به رونالدو اجازه بازی داده بود مورد انتقاد قرار گرفت. زاگالو گفت: «پزشکان به او اجازه بازی دادند. هر کسی در موقعیت من بود همین کار را می‌کرد. قرار نبود من کسی باشم که او را از بازی در فینال جام جهانی باز می‌دارد.»
آخرین نقش مربیگری او در تیم ملی به عنوان دستیار پریرا در سال ۲۰۰۶ بود. برزیل پیش از مسابقات آلمان مدعی کسب ششمین قهرمانی در جام جهانی بود اما تیم تحت رهبری رونالدینیو، کاکا، رونالدو و آدریانو در مرحله یک‌چهارم نهایی به دست فرانسه حذف شد.
زاگالو یکی از معدود مربیانی بود که در هر چهار باشگاه سنتی ریو (فلامنگو، فلومیننزه، بوتافوگو و واسکوداگاما) دوران مربیگری موفقی داشت. او کار خود را به عنوان مهاجم با تیم ریو آمریکا آغاز کرد و بعداً برای فلامنگو و بوتافوگو نیز بازی کرد.
زاگالو در سال ۲۰۰۵ به دلیل عمل جراحی معده بیش از یک ماه در بیمارستان بستری بود. چهار سال قبلش نیز به دلیل ضربان نامنظم قلب در حین مربیگری فلامنگو تحت مراقبت‌های پزشکی قرار گرفت. او درست قبل از جام جهانی ۲۰۱۴ به مدت ۱۲ روز به دلیل عفونت کمر در بیمارستان بستری شد ولی به موقع برای تماشای بازی افتتاحیه مرخص شد. او در آن تورنمنت نقش سفیر را بر عهده داشت.
زاگالو در آگوست سال گذشته به دلیل عفونت ادراری به مدت ۲۲ روز در بیمارستان بستری بود. پس از بازگشت به خانه‌اش در ریو، از او روی ویلچر فیلمبرداری کردند و در پستی در رسانه‌های اجتماعی خود گفت: «ما قوی‌تر از همیشه هستیم!» که با شعار همیشگی‌ای همراه شد: «باید من را تحمل کنی!»
بیشتر بخوانید: سرمربی سابق تیم ملی برزیل درگذشت/ وداع با قهرمان دوست‌داشتنی جام‌جهانی
منبع: پارس فوتبال