سگ‌ها چقدر عمر می‌کنند؟

طبق مطالعه‌ای که در ماه آوریل سال ۲۰۲۲ انجام شد، نشان داد که طول عمر سگ ممکن است به شدت به نژاد آن بستگی داشته باشد. دانشمندان با تجزیه و تحلیل سن بیش از ۳۰ هزار سگ که بین سال‌های ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۰ مرده‌اند، میانگین امید به زندگی ۱۸ نژاد و نژادهای مختلف در بریتانیا را محاسبه کردند.
میانگین امید به زندگی این سگ‌ها ۱۱٫۲ سال بود. با این حال، طول عمر این همراهان بر اساس نژاد متفاوت بود.
دکتر دن اونیل (نویسنده ارشد این مطالعه، دامپزشک و اپیدمیولوژیست در این مطالعه) می‌گوید: ایجاد نژادها در حدود ۱۵۰ سال پیش به پرورش‌دهندگان سگ این امکان را داد تا بتوانیم بدن سگ‌ها را مطابق با هوس‌ها و خواسته‌های خود تغییر دهیم.
او خاطرنشان می‌کند با توجه به اینکه بسیاری از این سگ‌ها دیگر کارکردی مانند گله‌داری یا بازیابی یا نگهبانی نداشتند، «داشتن وضعیت سلامتی خوب دیگر یک محدودیت برای ایجاد نژادهای جدید به شمار نمی‌رفت».
پژوهشگران دریافتند که سگ‌های کوچک عمر طولانی‌تری نسبت به سگ‌های بزرگتر داشتند. اونیل اظهار می‌دارد: «مزیت امید به زندگی برای سگ‌های کوچک، برخلاف قوانین اساسی امید به زندگی در میان گونه‌های موجود در دنیای طبیعی است؛ یعنی جایی که گونه‌های کوچک‌تر معمولاً عمر کوتاه‌تری نسبت به گونه‌های بزرگ‌تر دارند.»
یک موش ممکن است انتظار داشته باشد یک تا دو سال زندگی کند، در حالی که یک فیل ممکن است انتظار داشته باشد ۶۰ تا ۷۰ سال زندگی کند.
البته برخی از تحقیقات دیگر نیز نشان می‌دهند که این روند کلی مرتبط با اندازه در طول عمر که در بین گونه‌ها مشاهده می‌شود، ممکن است همیشه در یک گونه وجود نداشته باشد؛ برای مثال، در حالی که یک مطالعه در سال ۲۰۱۹ نشان داد که زنان بزرگتر ممکن است طولانی‌تر از زنان کوچکتر عمر کنند، این مورد ممکن است برای مردان صادق نباشد.
نمی‌توان گفت که سگ‌های کوچک بیشتر عمر می‌کنند؛ بلکه توضیح بهتر این است که نژادهای بزرگتر عمر کوتاه‌تری دارند. به گفته اونیل، ممکن است اصلاح نژاد منجر به ایجاد نژادهای بزرگی شده باشد که در مقایسه با پیشینیان خود بسیار سریع رشد می‌کنند که به نوبهٔ خود باعث ایجاد بیماری‌های زودرس مانند استئوآرتریت و سرطان می‌شوند.
علاوه بر این و به گفته اونیل، مرگ ۹۰ درصد از سگ‌ها در بریتانیا شامل اتانازی می‌شود، بنابراین طول عمر آنها «به شدت تحت تأثیر تصمیم‌گیری انسان است».
او خاطرنشان می‌کند که ممکن است مراقبت از سگ‌های بزرگ‌تر با مشکلات حرکتی، نسبت به مراقبت از سگ‌های کوچک‌تر مشکل‌تر باشد. همچنین ممکن است هزینه‌های مربوط به درمان‌های پزشکی برای سگ‌های بزرگ‌تر از سگ‌های کوچک‌تر با افزایش سن، افزایش پیدا کنند.
دانشمندان همچنین دریافتند که امید به زندگی سگ‌های دورگه ۱۱٫۸ سال است که حدود ۶ ماه بیشتر از میانگین کل گروه است. اونیل می‌گوید این مورد با تحقیقات قبلی، مطابقت دارد و نشان می‌دهد هیبریدها اغلب سالم‌تر از نژادهای خالص هستند. سگ‌های ماده نیز معمولاً طولانی‌تر از سگ‌های نر زندگی می‌کنند، اگرچه این موضوع در بین نژادها متفاوت است.
عقیم‌سازی سگ نیز به طور بالقوه با امید به زندگی طولانی‌تر مرتبط است، احتمالاً به این دلیل که اغلب با مسئولیت قوی‌تر مالک و مراقبت بهتر همراه خواهد بود و همچنین شاید به این دلیل که ممکن است تعدادی از مشکلات سلامت مرتبط با اندام‌های تولید مثل و هورمون‌ها مانند تومورها کاهش پیدا کنند یا از بین بروند.
در مجموع، دانشمندان دریافتند که تریرهای جک راسل با ۱۲٫۷ سال، بیشترین امید به زندگی را داشتند، در حالی که بولداگ‌های فرانسوی با ۴٫۵ سال، کمترین امید به زندگی را دارا بودند.

اونیل می‌گوید: «متاسفانه، با اینکه بسیاری از نژادها (مثل لابرادور رتریور) شکل بدنی سالمی داشتند، اما چندین نژاد دیگر مسیری به سمت شکل‌های شدید یا اغراق‌آمیز بدنی را دنبال می‌کردند – به عنوان مثال، بولداگ انگلیسی. او گفت که بلافاصله پس از ایجاد این تفاوت‌های فیزیکی عمده، «مشکلات جدی سلامتی مرتبط با این فرم‌های بدنی شدید آشکار شد».
اونیل بیان می‌کند که سگ‌های جک راسل ممکن است بیشتر از سایر نژادها عمر کنند، زیرا سگ‌های کوچکتر عمر طولانی‌تری دارند. علاوه بر این، آنها برای داشتن شکل بدن غیرعادی که ممکن است سلامت کلی آنها را محدود کند، پرورش داده نشده‌اند.
اونیل اظهار می‌دارد: «این سگ‌های کوچک به گونه‌ای پرورش داده شده‌اند که سرسخت باشند و توانسته‌اند از عدم محدودیت برای مطابقت با استانداردهای نژادی از پیش تعریف‌شده بهره‌مند شوند. در اصل، اینها کهن‌الگوی یک سگ کوچک و همراه خانواده سالم هستند».
اونیل در ادامه می‌گوید: «سگ‌های دیگر با امید به زندگی طولانی نیز دارای شکل بدنی مشابه گونه‌های وحشی نزدیک مانند گرگ، کایوت و روباه هستند که نیروهای تکاملی احتمالاً آنها را برای بقا و سلامت بهینه کرده‌اند. به عنوان مثال، میانگین امید به زندگی برای تریرهای یورکشایر ۱۲٫۵ سال، برای کالیز ۱۲٫۱ سال و برای اسپرینگر اسپانیل ۱۱٫۹ سال بود.
در مقابل، نژادهای مشابه بولداگ فرانسوی نیز همچون همین نژاد اغلب عمر کوتاهی دارند. میانگین امید به زندگی برای بولداگ‌های انگلیسی ۷٫۴ سال، برای پاگ‌ها ۷٫۷ سال و برای بولداگ‌های آمریکایی ۷٫۸ سال بود.
گفتنی است که تحقیقات قبلی نشان می‌داد که این نژادها مستعد ابتلا به تعدادی از اختلالات سلامتی جدی هستند که اغلب با ویژگی‌های فیزیکی آنها مانند پوزه کوتاه یا سر بزرگ آنها مرتبط است. این بیماری‌ها شامل درماتیت چین‌های پوستی، مشکلات تنفسی، زخم چشم، چشم گیلاسی، مشکل زایمان، سر خوردن کاسه زانو، بیماری مفصل آرنج و گرمازدگی است.
اونیل می‌افزاید: «بسیاری از این اختلالات زندگی را محدود می‌کنند، زیرا یا مستقیماً منجر به مرگ زودهنگام در این سگ‌ها می‌شوند یا اینکه صاحبان آنها به دلایلی اتانازی را انتخاب می‌کنند».
یک روش متداول برای حدس زدن طول عمر سگ‌ها استفاده از فرمول «سن سگ» است – یعنی ضرب کردن سن آنها در عدد هفت تا بتوان مقایسه‌ای با سن انسان داشت. اما کار پژوهشی اخیر اونیل و همکارانش نشان می‌دهد که چنین مفهومی دیگر چندان کارساز نیست.
با توجه به تنوع گسترده در امید به زندگی در بین نژادها، یک رویکرد جایگزین ایجاد مفهومی از سن سگ در هر نژاد است. این مورد احتمالاً بسیار بیشتر می‌تواند دقیق باشد. منبع: ايتنا