محمد ربیعی چند فصل متوالی، مس رفسنجان را هدایت کرد و از قضا، نتایج خوبی هم با این تیم به دست آورد. او در ابتدای فصل جاری سکان هدایت ذوبی ها را برعهده گرفت. اما در نیم فصل و با وجود نتایج درخشان در اصفهان، قراردادش را با گاندوها فسخ کرد تا بتواند برای نیم فصل دوم سرمربیگری فولاد خوزستان را برعهده بگیرد. هرچند که میان مدیران فولاد و محمد ربیعی، توافق حاصل نشد و سرمربی ذوب‌آهن، مجددا به نیمکت تیم اصفهانی بازگشت اما نکته قابل بحث ماجرا اینجاست که چرا مدیران ذوب آهن، به همین آسانی، با ربیعی قطع همکاری کردند؟!
از محمد ربیعی که یک سرمربی پیشرو و خوش فکر در نسل جوان به شمار می‌آید، انتظار چنین اقدام حیرت انگیزی نمی رفت. علت های اینکه او چند روزی در تمرینات ذوب‌آهن غایب بود و میل شدیدی به جدایی داشت، معلوم نیست و انگیزه های این سرمربی جوان برای پیوستن به فولاد، مبهم و نامشخص بود.
عجایب فوتبال ایران، روز به روز و ساعت به ساعت، بیشتر می شوند و حال، یکی از شگفتانه های سوال برانگیز لیگ برتر، این است که چرا عمر ماندن مربیان در تیم ها، به مثابه عمر یک گل است؟ چرا هیچ تعهدی پای قراردادها وجود ندارد؟ مگر می شود که یک سرمربی، در یک فصل، دو تیم را هدایت کند؟ در هیچ نقطه ای از جهان، قابل قبول نیست که یک سرمربی، در وسط فصل، تیم خود را برای مربیگری عوض کند!
پس ثبات و دوام تاکتیکی و تزریق افکار مربیان به بازیکنان، چه می شود؟ اگر قرار بر این باشد که با یک اتفاق ساده، همه چیز در یک تیم بر هم بخورد و سرمربی، به راحتی آب خوردن، تیم تغییر دهد، بهتر است که این فوتبال را برای همیشه تعطیل کنیم! پیشرفت در فوتبال، با واژه ای به نام «ثبات» گره خورده؛ همان چیزی که حلقه مفقوده فوتبال ایران است و انگار با گذشت سالیان سال، همچنان یک کلید گمشده به حساب می آید!
معین احمدوند| باشگاه خبرنگاران آزاد
منبع: پارس فوتبال